რატომღაც ყოველთვის დარწმუნებული ვიყავი, რომ დედაჩემზე უფრო ადრე მოვკვდებოდი და სულ ვდარდობდი იმაზე, ჩემი ნაწერები ვის ჩავაბარო, სად გადავმალო, თორემ ციცი დედას უტირებს, სულ თავის სინაზეებს, სიფაქიზეებს და დარდებს გაურევს-მეთქი.

 

ახლა, როდესაც ციცის წიგნზე ვმუშაობ, როგორც კი რამის შეცვლას დავაპირებ, იმ წუთში ეგ მახსენდება და ყველაფერს სწორედ ისე ვტოვებ, როგორც დედანშია...

 

ეს დედას ჩანაწერებია... მისი ფიქრები, მოგონებები, დამოკიდებულებები და სევდა. მისი ტკივილები. (ბექა ქურხული)