ნინო სადღობელაშვილს ფიქრის, აზრის, სიტყვის, ემოციის „სხვა“ წიაღი აქვს, ამიტომ მისი პერსონაჟები არც „აქ“ არიან, არც „იქ“, არც ისე განყენებულ სააზროვნო სივრცეში, არც ისე კონკრეტულში, ისინი სიღრმეებში არიან, თანაც არა გადავიწყებულ სიღრმეებში, არამედ გადამალულში, ჩამტკბარში, მოტკბილმწაროში, ცოდვამადლიანში...

ეს ნოველები თითოეული ჩვენგანის სათქმელია, საფიქრალია, აღსარებაცაა, სულში რომ ყველას ტკბილი სიღრმეები გვაქვს, იმის აღიარებაა, იმის გახსნაა. ამ ნოველების წიაღში ისეთი სიმართლეა, რომ გიფიქრია, მაგრამ სათქმელად ვერ გაგიმეტებია, ან ვერ გაგიბედავს...